Testimonial:

Nick Visser (administratief medewerker en windsurfer)

Vorige zomer ging ik met mijn familie op vakantie in Frankrijk. Zodoende besteedde ik een week in gezelschap van mijn oma. Nu was me wel bekend dat mijn oma niet stil kan zitten, hoe een rugleuning voelt weet zij niet, maar nu bracht ik dit voor het eerst in verband met mijn eigen fysieke welbevinden. Hoe is het mogelijk, vroeg ik me af, dat ik in deze bergen zestig kilometer kan mtb-en, maar geen vijf minuten zonder steun in de rug op een stoel kan zitten, tenminste, niet zonder mij zeer ongemakkelijk te voelen? Hoe is het mogelijk dat mijn oma honderden keren op een dag van haar stoel op kan staan, terwijl ze niet de kracht in haar benen heeft om naar het dorp, nog geen kilometer verderop, te fietsen? Dat was het moment waarop ik begon te twijfelen aan het nut van het fitnessregime waaraan ik me op aanraden van diverse peuten had onderworpen. Aangezien mijn klachten regelmatig terugkeerden, kreeg ik al snel de kans dit aan de fysio voor te leggen en hij bevestigde desgevraagd dat mijn spieren voldoende ontwikkeld waren. Toen zei hij iets wat ik vaak te horen heb gekregen: ik moest me maar bij de situatie neerleggen.

Vijf jaar geleden namen de rugklachten waar ik vanaf mijn twaalfde last van heb fors toe, zodat ik niet meer rechtop kon staan. Eerst ben ik naar de huisarts gegaan, die me naar Mensendieck stuurde. Dat hielp helemaal niets. De behandelaar was zeer tevreden dat ik mijn oefeningen zo goed deed en ik kon de gewenste houdingen aannemen. Alleen kostte dat zoveel kracht dat ik het nooit de hele dag kon volhouden. Na vijf minuten begonnen alle spieren tussen mijn schouderbladen te branden. Al had ik nog geen AT-lessen gehad, ik begreep dat ik met deze end-gaining-therapie nooit resultaat kon boeken.

Vervolgens heb ik me laten onderzoeken in het sportmedisch centrum, waar geconstateerd werd dat ik te kampen had met een laterale obstructie van de wervelkolom ter hoogte van de schouderbladen. Die obstructie werd losgekraakt, ik kreeg wat oefeningen mee en het ging bijna een jaar goed. Toen kwam de pijn terug, het werd weer verholpen en ik kreeg nog wat oefeningen mee. Een half jaar later kreeg ik weer last. Het werd weer verholpen en ik kreeg het advies twee keer in de week te fitnessen. Zo ging dit door. Meer behandelingen, meer oefeningen, meer klachten.

Na de vakantie in Frankrijk, waar ik dit verhaal mee begon, besloot ik te zoeken naar behandelmethoden die er niet op gericht zijn meer kracht te gebruiken. De meeste methoden verzekerden een spectaculair resultaat dat op ondoorgrondelijke wijze tot stand komt, maar ik vond ook een methode die voort komt uit een wetenschappelijke methode: Alexander Techniek.

De eerste stap is het afleren van slechte gewoonten. Ik vond dit erg moeilijk en om het iets makkelijker te maken ben ik meteen na de eerste les gestopt met de oefeningen en fitness. Zolang ik nog niet wist wat goed gebruik was, oefende ik daarmee alleen hoe ik zo goed mogelijk kan worden in een slecht gebruik van mijn lichaam. Na de tweede les had ik de laatste behandeling van de manuele therapeut, maar er viel niets los te kraken. Nooit eerder is het bij mij voorgekomen dat ik tussen twee behandelingen in ‘vanzelf’ vooruitgang boekte.

Mijn eerste doel werd: leren mijn lichaam zo te gebruiken dat ik kan windsurfen zonder rugklachten te veroorzaken. Een kleine verbetering had verstrekkende gevolgen en niet alleen voor het beoogde doel. Als je niet meer de hele dag hoeft door te zetten, als de dingen als vanzelf gaan, wordt het ook makkelijker een opgeruimd humeur te behouden. Het windsurfen ging heel snel beter. Ik probeerde voor ik het water op ging te bedenken hoe ik wilde windsurfen (means-whereby) en accepteerde dat ik daardoor wellicht vaker zou vallen en vaker door andere surfers ingehaald zou worden. Ik gaf mij over aan de natuurkrachten en kreeg daardoor weer het gevoel van de beginner: het gevoel dat je board en zeil er met jou vandoor gaan. Het resultaat was dat ik juist minder viel en harder ging. Vooral in heftige omstandigheden gaf het ophouden met het uitoefenen van controle veel meer controle.

Helaas sloeg ik in deze fase een beetje door in mijn enthousiasme voor het verbeteren van mijn gebruik. Ik werd me van steeds meer contraproductieve gewoonten bewust en probeerde deze allemaal ineens van mij af te schudden. Tegelijk was het denken van de richtingen geen tweede natuur geworden, waardoor ik continue zag wat nog niet goed was en de resultaten die ik al bereikt had uit het oog verloor. Na overleg met Hildegarde heb ik de toepassing van de techniek beperkt tot een paar activiteiten die dagelijks terug keren en zo kon ik mezelf weer beter met rust laten.

Inmiddels pas ik de techniek weer vaker toe, maar dit keer meer terloops, zonder mezelf te frustreren. Ik zie nog steeds veel dat voor verbetering vatbaar is, maar ik waardeer ook wat ik bereikt heb: ik sta niet meer krom na een middag windsurfen, ik heb geen moeite met spreken na een uur saxofoon spelen en ik struikel niet meer over mijn eigen voeten als ik een eind wandel. En dat dankzij lessen waarin ik leer net zo gemakkelijk van mijn stoel op te staan als mijn oma.